Ο σημερινός φοιτητής διαφέρει από τον τότε ομόλογό του, κατά την κόπωση και κατά την προσδοκία. Η κόπωση είναι πολύ μεγαλύτερη – να μπει στο ΑΕΙ, να βγει απ’ αυτό. Η προσδοκία είναι πολύ μικρότερη – τι θα απογίνει μετά.
Ο φοιτητής του ’79 ήταν, υπό αναλογία, πριγκιπόπουλο· ξεκόκαλιζε ακόμη τόκους απ’ το Πολυτεχνείο ’73, περνούσε η μπογιά του, περνούσε κοινωνικά, περνούσε γκομενικά· και έλπιζε βάσιμα σε οικονομική ανέλιξη και ταξική άνοδο. Ο φοιτητής του ’06 είναι νεοπρολετάριος· σιδερωμένος από το τράνζιτο λύκειο των Πανελλαδικών, πάνω απ’ το πρώτο έτος κρέμεται ήδη η Αγορά Εργασίας, στο βάθος του πτυχίου ξανοίγεται το τούνελ των μεταπτυχιακών, και πιο πέρα δεν φέγγει τίποτε, πάρεξ ο βασικός και η ανεργία του προσοντούχου.Και να ’ταν μόνο το επαγγελματικό... Τη θηλιά της βιοτής συνοδεύει η ασφυξία των ιδεών. Το ’06 οι ιδέες, οι αξίες, οι συμπεριφορές δεν είναι ούτε ευρύχωρες ούτε αθώες. Εκεί όπου ο μικροεξεγερμένος του ’79 χόρταινε με λιγοστούς δίσκους ροκ, ταινίες στα θερινά, ολίγο στυλ, κακομεταφρασμένα βιβλία, και φτηνές μπίρες στα κυκλαδονήσια, ο σημερινός ομόλογος κατακλύζεται από την ποπ αφθονία, σαγηνευτική, φθονούμενη. Ο φοιτητής πολύ περισσότερο σήμερα, εκπαιδεύεται για προφέσιοναλ παρά για επιστήμονας, για καταναλωτής παρά για πολίτης, για ερημωμένο άτομο παρά για κύτταρο κοινωνίας, περιχαρακώνεται στο απέραντο γκέτο της καφετέριας, υποχρεώνεται να ζει, να σκέφτεται και να συμπεριφέρεται ποπ, έως ότου ανοίξει η χαραμάδα μιας ό,τι-να ’ναι-καριέρας.

Απο κείμενο του Νίκου Ξυδάκη