ΓΙΑ ΤΟ ΕΝΤΥΠΟ
(ξεκινάω με την παραδοχή ότι όλοι θέλουμε να βγει το έντυπο!!)
θέλουμε, λοιπόν, να εκφράζει, προφανώς μέσα από προσωπικές- υποκειμενικές προσεγγίσεις (αυτό δεν σημαίνει ατομικές) την εμπειρία αυτών των συναντήσεων -αν θέλαμε απλή καταγραφή, θα κάναμε απομαγνητοφώνηση. Οι καταστάσεις δηλαδή που δημιουργήσαμε να "περάσουν" στο έντυπο.
Ολη η κουβέντα για την "ομάδα"... (και με αφορμή την κουβέντα για την επωνυμία των κειμένων). Για να κάνουμε μια κοινή δράση (όπως έλεγα και στο προηγούμενο post) όπως, πχ. ένα κοινό κείμενο, θα πρέπει να είμαστε όλοι σύμφωνοι και να συνδιαμορφώσουμε (συλλογική διαδικασία). Δεδομένων των (χρονικών) συνθηκών, αποκλείω αυτή την περίπτωση. Στρέφομαι, λοιπόν, στην παρατήρηση των συζητήσεων (ελπίζοντας να βγάλω ακρη...). Εχουμε μια σειρά συναντήσεων των οποίων -πιστεύω- το μεγαλύτερο μέρος το χαρακτήρισε μια ασάφεια -τι κάνουμε, ποιοί είμαστε, γιατί κλπ- παράλληλα με μια τάση να μην επικεντρωθούμε σε ένα θέμα πάνω στο οποίο θα μιλήσουν όλοι ώστε να γίνει συζήτηση (με την τυπική της μορφή) αλλά μια συνέχεια παράλληλων μονολόγων. Αν αναγνωρίσουμε αυτό ως ένα χαρακτηριστικό, μπορούμε να οδηγηθούμε σε έναν (κάποιο) τρόπο γραφής- ένα κολλαζ κειμένων, εικόνων κλπ. Ετσι κι αλλιώς, από την αρχή των συζητήσεων δεν είχαμε στόχο να οδηγηθούμε σε μια συμφωνία-ομοφωνία-απόφαση-θέση (απ' ότι κατάλαβα). Εδώ θέλω να πω ότι, όσο και αν αντανακλαστικά το συλλογικό είναι πάντα θεμιτό, σ' αυτή την περίπτωση δεν λειτουργήσαμε σαν συλλογικότητα. (θεωρώ πως μια συλλογικότητα διαφέρει από μια ομάδα όταν υπάρχουν στη φύση/συστασή της της κοινοί στόχοι και προσδιορίζονται κοινές βάσεις για να παραχθούν αποτελέσματα). Κοινό στόχο δεν είχαμε (ή δεν ξέρουμε αν έχουμε) (ή τελοσπάντων δεν λειτουργήσαμε σαν να εχουμε!), Κοινές βάσεις δεν διέκρινα ξεκάθαρα αλλά, παρ' όλα αυτά, πιστεύω στο αποτέλεσμα που θα παράγουμε. Μπορούμε να δημιουργήσουμε συλλογικότητες- μέσα στην ομάδα- που θα μπορέσουν να παράγουν υλικό -να δουλέψουμε δηλαδή σε μικρότερες ομάδες. Το αποτέλεσμα (έντυπο) θα είναι σίγουρα ομαδικό αλλά εγω δεν θα το χαρακτήριζα, όπως και να γίνει τελικά, συλλογικο...
θέλουμε, λοιπόν, να εκφράζει, προφανώς μέσα από προσωπικές- υποκειμενικές προσεγγίσεις (αυτό δεν σημαίνει ατομικές) την εμπειρία αυτών των συναντήσεων -αν θέλαμε απλή καταγραφή, θα κάναμε απομαγνητοφώνηση. Οι καταστάσεις δηλαδή που δημιουργήσαμε να "περάσουν" στο έντυπο.
Ολη η κουβέντα για την "ομάδα"... (και με αφορμή την κουβέντα για την επωνυμία των κειμένων). Για να κάνουμε μια κοινή δράση (όπως έλεγα και στο προηγούμενο post) όπως, πχ. ένα κοινό κείμενο, θα πρέπει να είμαστε όλοι σύμφωνοι και να συνδιαμορφώσουμε (συλλογική διαδικασία). Δεδομένων των (χρονικών) συνθηκών, αποκλείω αυτή την περίπτωση. Στρέφομαι, λοιπόν, στην παρατήρηση των συζητήσεων (ελπίζοντας να βγάλω ακρη...). Εχουμε μια σειρά συναντήσεων των οποίων -πιστεύω- το μεγαλύτερο μέρος το χαρακτήρισε μια ασάφεια -τι κάνουμε, ποιοί είμαστε, γιατί κλπ- παράλληλα με μια τάση να μην επικεντρωθούμε σε ένα θέμα πάνω στο οποίο θα μιλήσουν όλοι ώστε να γίνει συζήτηση (με την τυπική της μορφή) αλλά μια συνέχεια παράλληλων μονολόγων. Αν αναγνωρίσουμε αυτό ως ένα χαρακτηριστικό, μπορούμε να οδηγηθούμε σε έναν (κάποιο) τρόπο γραφής- ένα κολλαζ κειμένων, εικόνων κλπ. Ετσι κι αλλιώς, από την αρχή των συζητήσεων δεν είχαμε στόχο να οδηγηθούμε σε μια συμφωνία-ομοφωνία-απόφαση-θέση (απ' ότι κατάλαβα). Εδώ θέλω να πω ότι, όσο και αν αντανακλαστικά το συλλογικό είναι πάντα θεμιτό, σ' αυτή την περίπτωση δεν λειτουργήσαμε σαν συλλογικότητα. (θεωρώ πως μια συλλογικότητα διαφέρει από μια ομάδα όταν υπάρχουν στη φύση/συστασή της της κοινοί στόχοι και προσδιορίζονται κοινές βάσεις για να παραχθούν αποτελέσματα). Κοινό στόχο δεν είχαμε (ή δεν ξέρουμε αν έχουμε) (ή τελοσπάντων δεν λειτουργήσαμε σαν να εχουμε!), Κοινές βάσεις δεν διέκρινα ξεκάθαρα αλλά, παρ' όλα αυτά, πιστεύω στο αποτέλεσμα που θα παράγουμε. Μπορούμε να δημιουργήσουμε συλλογικότητες- μέσα στην ομάδα- που θα μπορέσουν να παράγουν υλικό -να δουλέψουμε δηλαδή σε μικρότερες ομάδες. Το αποτέλεσμα (έντυπο) θα είναι σίγουρα ομαδικό αλλά εγω δεν θα το χαρακτήριζα, όπως και να γίνει τελικά, συλλογικο...
daphne 1:39 AM
1 Comments:
"Εχουμε μια σειρά συναντήσεων των οποίων -πιστεύω- το μεγαλύτερο μέρος το χαρακτήρισε μια ασάφεια -τι κάνουμε, ποιοί είμαστε, γιατί κλπ- παράλληλα με μια τάση να μην επικεντρωθούμε σε ένα θέμα πάνω στο οποίο θα μιλήσουν όλοι ώστε να γίνει συζήτηση (με την τυπική της μορφή) αλλά μια συνέχεια παράλληλων μονολόγων."
Ναι, πράγματι, δεν υπήρξε η τυπική δομή συζήτησης και αυτό είναι φυσικό να δημιουργεί ασάφειες, ζωντανά και απρόβλεπτα περάσματα από το ένα θέμα στο άλλο, άσχετες παρεμβολές, κ.λπ. Πολύ περισσότερο, όταν οι συμμετέχοντες δεν είναι σταθεροί από σπίτι σε σπίτι και ο λόγος δεν περιορίζεται μόνο στα μέλη της ομάδας εργασίας. Οι συζητήσεις είναι ανοιχτές, όχι μόνο ως προς το δημόσιο χαρακτήρα, αλλά και ως προς τη διερεύνηση της δυνατότητάς τους να αναδείξουν ή να μην αναδείξουν «θέματα», «δράσεις», «προτάσεις». Μπορούν οι συζητήσεις αυτές να αναδείξουν κάποια κοινά σημεία αναφοράς; ποιές από τις προτάσεις /δράσεις/ κριτικές σκέψεις που ο καθένας διατυπώνει εδώ, μπορούν να δημιουργήσουν παράλληλους διαλόγους και όχι παράλληλους μονολόγους; πώς η «ομιλία» του καθένα θα γίνει συνομιλία; τι είναι αυτό που κάνει μια πρόταση ενδιαφέρουσα και πιθανώς τη μετατρέπει σε συλλογική δράση; [η επιφάνεια του blog – μια μη-τοπική αλλά εξίσου δημόσια συνθήκη συνομιλίας, μπορεί να έχει ακριβώς το ρόλο ενός συλλέκτη (και ενός μέσου εκπομπής) διαφορετικών τάσεων, όπου δοκιμάζεται ο διάλογος πάνω σε πολύ συγκεκριμένες προτάσεις. ] [Η συλλογικότητα δεν είναι ίσως τότε (μόνο) η συμφωνία και «συναίνεση» σε έναν λόγο, μία πρόταση, μία δράση, αλλά η συνεργασία και συμμετοχή στην παράλληλη ανάπτυξη πολλών διαφορετικών, έστω και αντιφατικών λόγων…]
Post a Comment
<< Home