Η Κα Θεωρία και η Κα Πράξη (1)

Επαναλαμβάνεται συνέχεια εδώ ο – γνωστός από την τρέχουσα αρχιτεκτονική παιδεία και πρακτική – διαχωρισμός ανάμεσα σε «θεωρία» και «πράξη». Η λέξη «συζήτηση» αμέσως οριοθετεί στο νου μας (γιατί εκπαιδευόμαστε διαμέσου μιας εργαλειακής σχέσης με τη θεωρία - ειδικά οι αρχιτέκτονες) μια περιοχή αποσπασμένη από το χώρο του πραγματικού και της παρέμβασης στο πραγματικό. Οι λέξεις και οι έννοιες παραπέμπουν πάντα σε γενικευμένα [αναλυτικά] συστήματα αφηρημένων ιδεών. Όμως ένα από τα ενδιαφέροντα σημεία του 4σ_σε 4_σ είναι ότι τοποθετεί, τουλάχιστον προγραμματικά, τη συζήτηση στο χώρο της πράξης. Όχι μόνο επειδή αντιλαμβάνεται τη συζήτηση ως παρέμβαση στη συγκεκριμένη πραγματικότητα της πόλης, αποδίδοντας ιδιαίτερη έμφαση στη χωρικότητα, συνάντηση, υλικότητα, μέθοδο, διαδικασία αλλά και επειδή κατά τη διάρκεια αυτού του επιτελεστικού πρότζεκτ [ χρησιμοποιώ τη λέξη project γιατί παραπέμπει στο αρχαίο ελληνικό ρήμα ιέναι, που σημαίνει «πάω προς…» ] παράγονται (ή θέλουμε να παράγονται) πολλαπλές κατευθύνσεις δράσεων [ «βέλη» δράσεων ]. Αυτές οι δράσεις, ακόμα και όταν χρησιμοποιούν το κείμενο, διατηρούν στις λέξεις έναν χαρακτήρα «υλικότητας», με τον ίδιο τρόπο που η μαγική σκέψη χειρίστηκε τις λέξεις ως «βλήματα» που πλήττουν τις υλικές υποστάσεις των σωμάτων.