μερικες σκέψεις...

τα παρακάτω αποσπάσματα από το κείμενο των καταστασιακών για την 'αθλιότητα των φοιτητικών κύκλων' λένε για μένα πολλά και ίσως σοκαριστικά ή αντιφατικά πράγματα, που όμως με έχουν προβληματίσει ιδιαίτερα σε όλη τη διάρκεια των τεσσάρων συζητήσεων.

δεν έχω ακόμα καταλήξει σε κανένα βαθμό για το τι είμαστε, τι κάνουμε και ποιά είναι η δική μου θέση μέσα σε όλο αυτό.
δεν είμαι της άποψης ότι μια κουβέντα είναι από μόνη της 'σωστή' και ότι οφείλουμε αυτόματα να την εξωραίζουμε - και εμάς που συμμετέχουμε σε αυτήν - θεωρώντας ότι επειδή βρισκόμαστε και μιλάμε τελείται κάτι το πραγματικά 'καλό'. ούτε όμως και η άλλη άποψη που θέτει μια οποιαδήποτε δράση αυτομάτως στην προτεραιότητα μιας ομάδας ατόμων.
αυτό που θέλω να πώ είναι ότι προέχει για μένα - σε χρονική τουλάχιστον σειρά - η ανάγκη του να 'πούμε' και να 'δράσουμε'. δεν έχει σημασία απλά να κάνει κανείς μια κουβέντα όσο το να νιώθει ότι θέλει να πει κάποια πράγματα, να δημοσιοποιήσει τη σκέψη του και να συζητήσει πάνω σε αυτήν. και αντίστοιχα να νιώθει την ανάγκη να προχωρήσει σε μια δράση.

η διαδικασία στην οποία όλοι μπήκαμε με τις συζητήσεις αυτές ήταν ένας πειραματισμός με αμφίβολλα και ποικίλα αποτελέσματα...
η αδυναμία για μένα ήταν ακριβώς σε αυτό που προανέφερα. ότι δηλαδή δεν νιώθαμε αυτή την ανάγκη να πούμε ή να κάνουμε πράγματα.και δεν εννοώ με αυτό ότι θα ήταν απαραίτητο να κάνουμε το ζήτημα πολιτικό (για να εξηγούμαι).

και το αποτέλεσμα αυτού ήταν να μην μπορούμε να λειτουργήσουμε συλλογικά τελικά - κάτι το οποίο οφείλεται σίγουρα και σε πολλούς άλλους λόγους, ειδικους και γενικούς...