λόντου 104

σύν....................................................τροφοι

house_3. inside detail1 - inside general - inside detail2

παναχαϊκού 48 [ισόγειο]

διαδρομές απο τ(ρ)όπο σε τ(ρ)όπο

τοποι και τροποι

Στην αναζήτηση μιας συλλογικότητας και ενός συσχετισμού του καθένα από μας με την πόλη της Πάτρας ως φοιτητές, αλλά κυρίως ως άτομα, βρέθηκα να κάνω μια λίστα από τόπους και τρόπους συσχετισμού με την πόλη και την κοινωνία. Για να βρούμε ένα κοινό σκοπό και να τον πραγματώσουμε πρέπει να ανακαλύψουμε αυτούς τους κοινούς (ή συμπληρωματικούς) τόπους και τρόπους που μας προσδιορίζουν και μας επιτρέπουν να έχουμε μια εικόνα (υποκειμενική πάντα) της πραγματικότητας αυτής (και οποιασδήποτε) πόλης .

Τόποι και τρόποι συνάντησης/συσχέτισης με την πόλη

· Σπουδές

· Χόμπι τέχνη-αθλητισμός…

· Διασκέδαση-ψυχαγωγία καφετερία-bar-μεζεδοπωλείο-πλατειά-cinema-γήπεδο….

· Πολιτική ιδεολογία

· Θρησκεία

· Κατοικία γείτονες- σπιτονοικοκυραίοι- περίπτερο- φούρνος…….

· καταγωγή

· Δουλειά

· Μέσω μετακίνησης αυτοκίνητο- λεωφορείο-ποδήλατο…

· Shopping

· Υπηρεσίες

· Αναψυχή -εκδρομές-διακοπές καλοκαίρι στην Πάτρα, κοντινοί προορισμοί, αστικά θέρετρα….

· Κατοικίδιο σκύλος- βόλτα- κτηνίατρος…

· Παρέες τόποι-τρόποι και άνθρωποι που κάποιος άλλος σε εμπλέκει με αυτούς

· Σχέση με τη φύση

· Διαδρομές από τόπο σε τόπο

· Internet

· Ναρκωτικά

· Αρρώστια νοσοκομείο- ιατρείο-ασφάλεια…

· Ατύχημα media-πυροσβεστική…

• Παρανομία δικαστήριο- αστυνομία- δικηγόροι…

Οι περισσότεροι από μας έχουν το πρώτο πεδίο κοινό, αρχιτεκτονικές σπουδές.
Πως συσχετιζόμαστε πέρα από αυτό μεταξύ μας(π.χ. κατάληψη, ποδήλατο, δουλειά στον ΟΤΕ), αλλά και τι δίκτυα σχέσεων δημιουργούμε με την πόλη (π.χ. ένας φοιτητής που δουλεύει έχει σφαιρικότερη άποψη της πόλης από έναν που δεν δουλεύει, όπως και ένας πατρινός φοιτητής έχει διαφορετική σχέση με την Πάτρα από κάποιoν άλλον που κατάγετε από αλλού και είναι μακριά από την οικογένεια του).

Θα μπορούσε ίσως ο καθένας να φτιάξει την δικιά του λίστα και να την δημοσιεύσει, ίσως πάλι να χρησιμεύει ως μπούσουλας του καθενός για την επόμενη συνάντηση, να εντοπίσουμε τα κοινά μας και να μοιραστούμε- γνωρίσουμε την διαφορετικότητα μας (άρα και την Πάτρα μας) στους άλλους.

Δέχομαι διορθώσεις- συμπληρώσεις στους τόπους και τους τρόπους που έχω εντοπίσει (σίγουρα κάτι σημαντικό ξεχνάω).

Στο έντυπο που θα δοθεί τάρα στην έκθεση θα μπορούσε να προστεθεί και η πρόθεση μας να συνεχιστεί αυτό το project έτσι ώστε να γίνει και μια αρχική ενημέρωση.

Για τις επόμενες συναντήσεις, αν γίνουν, θα πρότεινα να πραγματοποιηθούν σε πιο «ανοιχτούς» χώρους. Πιστεύω πως το σπίτι σαν χώρος από μόνος του δεν είναι αρκετά «ανοιχτό» και πως οι συμμετοχές περιορίστηκαν και λόγω αυτού. Σίγουρα φταίει και η έλλειψη αφισών αλλά αν θέλουμε τη συμμετοχή περισσότερων θα έπρεπε να επαναπροσδιορίσουμε το ποιοι θα θέλαμε να είναι οι χώροι που θα γίνονται οι συζητήσεις. Θα πρότεινα ακόμα και της πλατείες της Πάτρας, μια καφετέρια κ.λ.π. Έτσι οποιοσδήποτε που θα τυχαίνει να βρίσκεται εκεί ή να περνάει από ‘κει την ώρα της συζήτησης θα έχει την δυνατότητα να ενημερωθεί και αν θέλει να συμμετέχει. Αλλά παράλληλα θα είναι και μία δράση μέσα στην πόλη πιο έντονη απ’ ότι ήταν μέσα στα σπίτια. Για την ακρίβεια όταν μαζευόμασταν μέσα στο σπίτι η δράση δεν γινόταν αντιληπτή από κανέναν άλλο εκτός από αυτούς που βρισκόμασταν εκεί. Ενώ σ’ έναν χώρο ο οποίος έχει δημόσια υπόσταση η σχέση της πόλης με τη δράση θα γίνει πιο στενή.

Αντικειμενική καταγραφή. Συναισθηματικό παρουσιολόγιο

Ναι, αγαπητοί μου φίλοι, έχουμε προχωρήσει αρκετά σε αυτό το project. Με την παρουσία μας και μόνο, με την λογική του «…όποιος συνεχίζει αποφασίζει» [βλ. blog: καλώς σας βρίσκω], βρήκαμε χώρο –και θεωρητικές αποδείξεις- ύπαρξης. Δώσαμε τόπο στην οργή και το «γιατί κάνουμε, αυτό που κάνουμε», το εντάξαμε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Συμφωνήσαμε πως αφού ψάχνουμε, ούτως ή άλλως, τα μεγάλα «γιατί», ένα «γιατί» ακόμα δεν ενοχλεί [βλ. blog: Το project χτίζεται ψηφίδα την ψηφίδα. Έργο = Αποτίμηση]. Περάσαμε λοιπόν παρακάτω σε μια προσπάθεια να δούμε πως μπορεί να λειτουργεί και να παράγει, μια δομή χωρίς ξεκάθαρες απαντήσεις και στόχους, αλλά με πρόθεση να λειτουργήσει και να παράγει. Με την βοήθεια του παράδοξου ανακαλύψαμε πως και οι παρούσες στην ομάδα 4ΣΣ4ΦΣ αλλά απούσες από την δράση 4ΣΣ4ΦΣ, φωνές και απόψεις, είναι εξίσου σημαντικές και πρέπει να συμπεριληφθούν στην διαδικασία συγκρότησης του «πώς» και μάλιστα με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο [βλ. blog Το project χτίζεται ψηφίδα την ψηφίδα. Έργο = Αποτίμηση (Ο Αντιπρόσωπος ακόμα και αν Διαφωνεί με τις απόψεις του Απόντος πρέπει να προσπαθήσει να τις παρουσιάσει με τον πιο «καλό» (αγαθό) τρόπο)].
Μάλιστα με ένα ευφάνταστο σχηματικό σχόλιο περάσαμε –όχι αλώβητοι είναι η αλήθεια- σε ένα δραστικό ερώτημα, [βλ. blog: «Πώς θα φτιάξουμε μια δομή που θα επιτρέπεται η συμμετοχή και σε αυτούς που δεν θέλουν να συμμετέχουν»], ανακαλύπτοντας πως πρέπει να περάσουμε σε μια διαχειριστική σχέση (πράξη) δράσης-αντίδρασης αν θέλουμε να υπάρξουμε, να δηλώσουμε παρόντες, στο μοντέλο του «νόμου της ζούγκλας» [σημαντικό, βλ. blog, σχόλιο 1 στην ερώτηση του Ν. Καζέρου, «Κυριάκος Μπάνος, περί δημόσιου και ιδιωτικού»].
Η παρουσία μας τρέφει. Μέσω αυτής υπάρχουμε, οπότε και προσπαθούμε να την ενεργοποιήσουμε, αλλιώς οι 4ΣΣ4ΦΣ, δεν έχουν καμιά κοινωνική σημασία και έννοια, ούτε γι’αυτούς που συμμετείχαν, (παρόντες ή απόντες, στα επόμενα βήματα). Προσπαθούμε δηλαδή να αποτυπώσουμε όλες τις παρουσίες ή απουσίες, χρήσιμες στον καθορισμό των συμβάντων στις 4ΣΣ4ΦΣ.
Καταλήξαμε, λοιπόν, πως, χρειαζόμαστε «ένα παρουσιολόγιο που θα καταγράφει ακόμα και τις συναισθηματικές παρουσίες ή απουσίες», ένα παρουσιολόγιο «που εμείς μετά θα διαχειριζόμαστε με περίσσιο σεβασμό τα στοιχεία του» [βλ blog: …από την θεωρία στην θεώρηση].
Το συναισθηματικό παρουσιολόγιο, είναι μετά τις συζητήσεις και το blog το πλέον πρακτικό μέσο, το μοναδικό υπαρκτό σημείο που μπορώ να αναγνωρίσω μετά από τόσο καιρό θεωρητικοποιήσεων. Είναι ένα αντικείμενο, πράξη ή δράση, με την οποία καταγράφονται με βάση την παρουσία τους (ή απουσία τους) και με στόχο την αποτίμηση και παρουσίασή τους όλες οι απόψεις σχετικά με τις 4ΣΣ4ΦΣ.
Είναι ένα εργαλείο, που δίνει την δυνατότητα σε κάποιον, ακόμα και αν δεν μιλήσει να δηλώσει παρόν, ενώ μπορεί να μας επιτρέψει –ανάλογα με τον σχεδιασμό του και κατά περίπτωση- να δηλώσουμε εμείς το παρόν για κάποιον άλλον που δεν ήθελε, ή που δεν ήταν παρόν, αλλά που οι απόψεις του μας είναι αναγκαίες για να οδηγηθούμε σε συμπεράσματα.. Δηλαδή να προσπαθήσουμε – σαφώς κάτω από ένα υποκειμενικό πλαίσιο, αλλά πάντα με την πλέον αντικειμενική θέληση – να σχεδιάσουμε εμείς τα «γιατί», τα «τι» και τα πως» κάποιου άλλου. Να δώσουμε νόημα στις πράξεις του, με ή χωρίς την συγκατάθεσή του.
Το παρουσιολόγιο μπορεί να είναι μια κόλα χαρτί, «τρεις λέξεις, πριν φύγετε παιδιά. Δίπλα στο όνομά σας!», μια μουτζούρα εν’ είδη παιχνιδιού, μια χρήσιμη τελεία στον τοίχο. Ένας γρήγορος τρόπος που δίνει στον άλλον την δυνατότητα να είναι παρόν, κάτω από ένα κωδικοποιημένο -ανοιχτό σε μεταβολές αλλά υπαρκτό- σχέδιο. Ένας τρόπος να κάνεις τον άλλον να αντιδράσει, να αφήσει τα σημάδια του με τρόπο που να μπορούμε –όσοι συνεχίζουμε στη δράση- να τα αποκωδικοποιήσουμε και να συλλέξουμε τις πληροφορίες, ή ακόμα και να τις προσθέσουμε εμείς σε περίπτωση που δεν είναι δυνατόν να τις συμπληρώσει ο αναγκαίος, παρόν ή απών, άλλος. Είναι η χρειαζούμενη βάση. Το υλικό που στοιχειοθετεί την ύπαρξη του 4ΣΣ4ΦΣ. Είναι το μίγμα από το οποίο θα βγει το αποτέλεσμα.
Είναι αυτή η ανακάλυψη της αναγκαιότητας εργαλείων, της πρακτικοποίησης μεθόδων, που βοηθάει στο προχώρημα, στο επόμενο βήμα, στο πείραμα, που τόσο πολύ με έχει παιδέψει 20 μέρες τώρα. Προσπαθώντας να αναγνωρίσω την θεωρητική βάση μιας συγκεχυμένης δομής, και μάλιστα με τον πιο «αγνό» και «αθώο» τρόπο, βρίσκομαι ακριβώς μπροστά στο ζητούμενο. Στη δράση. Στην πράξη. Στην Τέχνη. Πόσο εύκολα μπορεί να είναι όλα στο επόμενο κείμενο; Στο βήμα;

...υπάρχεις και μετά;

Βλέπω [...] με κριτική ματιά

Η «ότι απομένει είναι μέλλον» παρόλο που δεν μπορεί να αποτελέσει παρά μικρό σχόλιο πάνω στην σύγχρονη ελληνική δημιουργία, και μη έχοντας καμία απολύτως σύνδεση με την τοπική καλλιτεχνική κοινότητα πράγμα που φαίνεται στην απουσία επικοινωνίας με τον ντόπιο κοινωνικό βίωμα, παραμένει η μοναδική ως τώρα πραγματική προσπάθεια της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας να αναμετρηθεί με την σύγχρονη τέχνη και τους προβληματισμούς της. Βοηθούμενη από το εγκαταλελειμμένο, επιβλητικό κτήριο του Αρσακείου, η στιγμιαία αυτή εικαστική παρέμβαση, είναι ενδιαφέρουσα, νεανική και ελπιδοφόρα αλλά λειψή σε μηνύματα και συμβολισμούς και φτωχή σε χαρακτήρα. Με έργα κυρίως από συλλογές, δεν θέτει ούτε απαντά σε ερωτήματα και δεν δημιουργεί –εκτός περιπτώσεων- εντάσεις και σημεία τριβής σε αισθητικό, καλλιτεχνικό, και πολύ περισσότερο σε πολιτισμικό επίπεδο. Δεν προκαλεί και δεν προκαλείται. Απλά υπάρχει, όπως σχεδόν όλο το πρόγραμμα τις Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Πάτρα. Υπάρχει αλλά δεν συνομιλεί με την πόλη.
Έτσι, παρόλο που μεταξύ των συμμετεχόντων αναγνωρίζει κανείς ελπιδοφόρα ονόματα της «νέας γενιάς εικαστικών» και μερικές πολύ καλές δουλειές, απόμακρες ωστόσο σχετικά με το σύνολο, τα καυστικότερα σχόλια της συγκεκριμένης έκθεσης δεν εκπορεύονται από τα ίδια τα εκθέματα αλλά αντιθέτως – περιέργως πώς – σε πρώτο επίπεδο, από τον ίδιο της τον τίτλο. Το «ότι απομένει είναι μέλλον» εκτός των άμεσων κριτικών συνειρμών σχετικά με τα απομεινάρια του θεσμού στο κοντινό μέλλον (Ποια θα είναι η τύχη των λιγοστών χώρων –όπως του Αρσακείου- που ανακαινίσθηκαν ή άλλαξαν χρήση; Άλλαξε τίποτα στην Πάτρα; Ποια η μοίρα της πόλης πριν, τώρα και μετά;), δημιουργεί ένα βαθύ πλέγμα σκέψεων και θεωρητικών διαδρομών που μπορούν, υπό το κατάλληλο πρίσμα, να τοποθετηθούν στο κέντρο του σύγχρονου εικαστικού και διανοητικού προβληματισμού.
ΚΥΡ….

...στις καθυστερήσεις

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

δυστυχώς δεν έχω internet αυτό τον καιρό και η μόνη επικοινωνία μαζί σας γίνεται καθυστερημένα μέσω του blog.

To 4ΣΣ4ΦΣ για μένα δυστυχώς δεν έχει τελειώσει. Λέω δυστυχώς, γιατί έχω πέσει σε ένα σύννεφο θεωρητισμού και δεν βρίσκω τους δρόμους να ξεφύγω. Ελπίζω στις επόμενες μέρες να καταφέρω να ολοκληρώσω το θεωρητικό και πρακτικό πλαίσιο της δικιάς μου εμονής με ένα project σαν και αυτό. Ολοκληρωθεί δεν ολοκληρωθεί, σε έντυπο, η όλη δράση, θα συνεχίσω να χρησιμοποιώ το οργανωτικό παράδοξο με το οποίο έχω ήδη φτάσει ως εδώ. Είμαι σίγουρος πως όλη αυτή την θεωρητική διαπάλη με τον εαυτό μου (μας), ακόμα και αν δεν δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να προχωρήσει αυτή η ομάδα, δημιούργησε πάντως συνθήκες, προσωπικές ή ομαδικές, για την περαιτέρω κατανόηση της προσωπικής μας σχέσης με παρεμφερείς ομάδες. Παρόλο που δεν θίξαμε κάποια βασικά από τα ερωτήματα της όλης δράσης, δεν ακουμπήσαμε καθόλου την κοινωνική αποίχηση, δυναμική και παρεμβατικότητα της Τέχνης και δεν μιλήσαμε για την σύγχρονη εικαστική σχέση, εικόνα και παρουσία, η δράση μας είχε ουσία. Μπορεί να κινηθήκαμε σε πρώιμα στάδια της διαδικασίας συνεύρεσης, όμως οι προβληματισμοί, οι θεωρητικές διαδρομές και τα κείμενα τα οποία παρήχθησαν, νομίζω ότι μας βοηθούν να δημιουργήσουμε βάσεις.

Όσο αφορά εμένα, θα συνεχίσω για λίγες μέρες μέχρι να ξεφύγω από το στοιχειό που με κυνηγά, στέλνοντας διάφορα, και καταλήγοντας -ελπίζω κάποια στιγμή - σε ένα κείμενο ή κείμενα που θα μπορούσαν να αποτελούν αποσπάσματα μιας ευρύτερης δημοσίευσης σχετικά με το 4ΣΣ4ΦΣ. Ελπίζω όλοι ή κάποιοι από σας να παραμείνουν in touch με το blog αλλά και με όλο το θεωρητικό και πρακτικό υπόβαθρο που προσπαθήσαμε να στήσουμε, σχολιάζοντας ή προσθέτοντας κείμενα. Χαίρομαι που αναγνωρίζω μια υποβόσκουσα προσπάθεια να δημιουργηθούν -να ανακαλυφθούν θα έλεγα- κάτω από ίδιες ή άλλες βάσεις, νέες δομές συνεύρεσης, σύνθεσης, έκφρασης και δράσης.

Άλλωστε αυτό -για μένα- ήταν και το ζητούμενο της 4ΣΣ4ΦΣ. Αυτό με ιντρίγκαρε περισσότερο, γι'αυτό και προσπάθησα να συνθέσω ένα λειτουργικό παράδοξο. Όντας ο πλέον άσχετος από όλους όσους συμμετείχαν, πράγματι τυχαία ευρισκόμενος, προσπάθησα να αποστασιοποιηθώ από κάθε προσωπική σχέση με το υπόλοιπο σύνολο και να θεωρήσω πως βρίσκομαι από την αρχή σε μια εμβρυακή σχέση/ δομή/δράση. Νομίζω, να σας πω και την αλήθεια, πως τις περισσότερες φορές ζούσα στο δικό μου παραμύθι. Ωστόσο, και σας ευχαριστώ για αυτό, μέσω αυτού μου δόθηκε η ευκαρία να εκφράσω θέματα και ζητήματα που με γυρόφερναν καιρό. Ελπίζω να μην σας κούρασα. Thanks again.

Ελπίζω να τα ξαναπούμε και από κοντά,

kyrb2@yahoo.gr , το mail μου,

Φιλιά

ΚΥΡ....

ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ?...Η ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ...

...Η δράση έγινε (house4talk)...ποια αντίδραση δημιουργήθηκε? (αντίδραση ως έννοια της φυσικής, Δραση-Αντίδραση, Ρίχνω μια πέτρα στο τζάμι-Σπάει, Σπρώχνω μια μπάλα-Κυλάει). Η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε από τα εως μέχρι τώρα posts (και δυστυχώς με την δυνατοτητά μου να συμμετέχω μόνο στην δεύτερη συνάντηση) ...ειναι θεωρία, θεωρία πάνω σε θεωρίες, θεωρητικοποίηση των θεωριτικων βασεων, θεωρίες και ξανά θεωρητικές αναζητήσεις. Θεωρεία να πλανάται κυρίαρχη στο Blog, θεωρεία για το τι είμαστε...αν είμαστε γιατί ειμαστε κ.ο.κ. Το πρακτικό, ως αναγκαία συνέπεια του θεωριτικού...που βρίσκεται σ αυτη την περίπτωση??? Δεν ξέρω πόσο σύμφωνους σας βρίσκει αυτη μου η αντίληψη...αλλά αυτό για μένα ενισχύεται, με την απαξίωση στην εμμονή του κ. Κουρου για "διατύπωση συγκεκριμένων προτάσεων, δράσεων, κατασκευών, ουτοπιών, κειμένων πάνω στα θέματα των συναντήσεων". Μπορεί βέβαια στην τελική να μην δημιουργήθηκε το "απαραιτητο" υπόβαθρο ώστε προκύψει και το οποιοδήποτε πρακτικο κομματι.
...Για αυτο και γώ...που συνεχίζω αυτή τη παράγραφο 2 μέρες μετά...παρά την προθεσή μου όλες αυτές τις μέρες να προτείνω κατί ποιό συγκεκριμένο οσον αφορά την ερώτηση για το πως εκτίθεται ο φοιτητής-καλλιτέχνης (υπάρχει μια προτασή μου στα comments τις αντίστοιχης ερώτησης, σε αφηρημένη και βιαστική μορφή ομως)...αυτή τη στιγμή νιώθω την ανάγκη να συμφωνήσω με το 3 σκέλος της πρότασης του Αντρέα...ώστε το έντυπο που θα βγεί απλά να γράφει αν όχι τις επόμενες συναντήσεις, έστω την επόμενη σύναντηση. Η αισθησή μου και η ανάγκη μου είναι...αυτο που ξεκίνησε, να συνεχίσει, αν χρειαζεται να κατανοηθεΊ (μαλλον όχι για την ώρα, καθώς για μένα δε βρίσκεται εκεί το νοημα του), και αμήν τι άλλο...να ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ. καλή αντάμωση και πάλι...ΣΥΝΤΟΜΑ!!!

ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΕΡΓΟ ή ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ; ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ Η ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ;

τα παραπάνω ερωτήματα τα είχε θέσει ο ν.καζέρος σε προηγούμενο post.

μήπως τελικά στην συγκεκριμένη φάση που βρισκόμαστε να μην έχει τοση σημασία η αποτίμηση της κουβέντας που κάναμε?

η αποτίμηση προηγείται του έργου?

και τότε το έργο της ομάδας είναι οι συζητήσεις ή κάτι άλλο?
ή το έργο είναι το έντυπο?
ή μια δράση, που τόσο πολύ συζητήθηκε?

μας ενδιαφέρει να κάνουμε απιτίμηση των συζητήσεων?

και καταλήγω στις προτάσεις του Αντρέα.
μηπως θα ήταν θεμιτό να έμπαιναν στο έντυπο μόνο τα στοιχεία του επόμενου (και ίσως τελευταίου) σημείου όπου θα διεξαγώταν μια συζήτηση ή μια δράση? με αυτό τον τρόπο θα χρησιμοποιούσαμε την πολιτιστική για διαφημιστικούς σκοπούς, ώστε να έρθουν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι στο χώρο.μμμμ....πολλες παράμετροι...
σχολιάστε και πειτε και οι υπολοιποι την αποψη σας πάνω σε αυτό.

Η Κα Θεωρία και η Κα Πράξη (2)

Η Κα Θεωρία και η Κα Πράξη (2)
Η Κα Θεωρία και η Κα Πράξη (3)

Η Κα Θεωρία και η Κα Πράξη (1)

Επαναλαμβάνεται συνέχεια εδώ ο – γνωστός από την τρέχουσα αρχιτεκτονική παιδεία και πρακτική – διαχωρισμός ανάμεσα σε «θεωρία» και «πράξη». Η λέξη «συζήτηση» αμέσως οριοθετεί στο νου μας (γιατί εκπαιδευόμαστε διαμέσου μιας εργαλειακής σχέσης με τη θεωρία - ειδικά οι αρχιτέκτονες) μια περιοχή αποσπασμένη από το χώρο του πραγματικού και της παρέμβασης στο πραγματικό. Οι λέξεις και οι έννοιες παραπέμπουν πάντα σε γενικευμένα [αναλυτικά] συστήματα αφηρημένων ιδεών. Όμως ένα από τα ενδιαφέροντα σημεία του 4σ_σε 4_σ είναι ότι τοποθετεί, τουλάχιστον προγραμματικά, τη συζήτηση στο χώρο της πράξης. Όχι μόνο επειδή αντιλαμβάνεται τη συζήτηση ως παρέμβαση στη συγκεκριμένη πραγματικότητα της πόλης, αποδίδοντας ιδιαίτερη έμφαση στη χωρικότητα, συνάντηση, υλικότητα, μέθοδο, διαδικασία αλλά και επειδή κατά τη διάρκεια αυτού του επιτελεστικού πρότζεκτ [ χρησιμοποιώ τη λέξη project γιατί παραπέμπει στο αρχαίο ελληνικό ρήμα ιέναι, που σημαίνει «πάω προς…» ] παράγονται (ή θέλουμε να παράγονται) πολλαπλές κατευθύνσεις δράσεων [ «βέλη» δράσεων ]. Αυτές οι δράσεις, ακόμα και όταν χρησιμοποιούν το κείμενο, διατηρούν στις λέξεις έναν χαρακτήρα «υλικότητας», με τον ίδιο τρόπο που η μαγική σκέψη χειρίστηκε τις λέξεις ως «βλήματα» που πλήττουν τις υλικές υποστάσεις των σωμάτων.

μερικες σκέψεις...

τα παρακάτω αποσπάσματα από το κείμενο των καταστασιακών για την 'αθλιότητα των φοιτητικών κύκλων' λένε για μένα πολλά και ίσως σοκαριστικά ή αντιφατικά πράγματα, που όμως με έχουν προβληματίσει ιδιαίτερα σε όλη τη διάρκεια των τεσσάρων συζητήσεων.

δεν έχω ακόμα καταλήξει σε κανένα βαθμό για το τι είμαστε, τι κάνουμε και ποιά είναι η δική μου θέση μέσα σε όλο αυτό.
δεν είμαι της άποψης ότι μια κουβέντα είναι από μόνη της 'σωστή' και ότι οφείλουμε αυτόματα να την εξωραίζουμε - και εμάς που συμμετέχουμε σε αυτήν - θεωρώντας ότι επειδή βρισκόμαστε και μιλάμε τελείται κάτι το πραγματικά 'καλό'. ούτε όμως και η άλλη άποψη που θέτει μια οποιαδήποτε δράση αυτομάτως στην προτεραιότητα μιας ομάδας ατόμων.
αυτό που θέλω να πώ είναι ότι προέχει για μένα - σε χρονική τουλάχιστον σειρά - η ανάγκη του να 'πούμε' και να 'δράσουμε'. δεν έχει σημασία απλά να κάνει κανείς μια κουβέντα όσο το να νιώθει ότι θέλει να πει κάποια πράγματα, να δημοσιοποιήσει τη σκέψη του και να συζητήσει πάνω σε αυτήν. και αντίστοιχα να νιώθει την ανάγκη να προχωρήσει σε μια δράση.

η διαδικασία στην οποία όλοι μπήκαμε με τις συζητήσεις αυτές ήταν ένας πειραματισμός με αμφίβολλα και ποικίλα αποτελέσματα...
η αδυναμία για μένα ήταν ακριβώς σε αυτό που προανέφερα. ότι δηλαδή δεν νιώθαμε αυτή την ανάγκη να πούμε ή να κάνουμε πράγματα.και δεν εννοώ με αυτό ότι θα ήταν απαραίτητο να κάνουμε το ζήτημα πολιτικό (για να εξηγούμαι).

και το αποτέλεσμα αυτού ήταν να μην μπορούμε να λειτουργήσουμε συλλογικά τελικά - κάτι το οποίο οφείλεται σίγουρα και σε πολλούς άλλους λόγους, ειδικους και γενικούς...

...σαν απειλή ή σαν παιχνίδι. Το όμορφο κομμάτι.

...εδώ ξεκινάει το ΠΕΙΡΑΜΑ.

...έχει η ΤΕΧΝΗ τη λύση;
Είναι ΛΥΣΗ η τέχνη;

Πώς θα φτιάξουμε μια δομή που θα επιτρέπεται η συμμετοχή και σε αυτούς που δεν θέλουν να συμμετέχουν; [**]

**[Εδώ υποβόσκει ένα περίεργο σημείο τριβής ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό, που έχει σχέση και με αυτό που έλεγα στην 3η συνάντηση στην Δάφνη. Σου ανήκει ως ιδιωτικό -ή ως δημόσιο αν πρόκειται για ομάδα- ότι ακριβώς έχεις την δυνατότητα να κρατήσεις, να παλέψεις. Ότι σου είναι αρκετό. Στο νόμο της ζούγκλας μετράει η επιβίωση. Όποιος έχει την δύναμη δημοσιοποιεί το ιδιωτικό και ιδιωτικοποιεί το δημόσιο. Άρα και εσύ ως άτομο και τώρα ως ομάδα παλεύεις να βρεις το χώρο σου –ούτως ή άλλως- και να επιβιώσεις μέσα σε αυτόν. Πρέπει δηλαδή να ενεργήσεις. Να ψάξεις να βρεις τρόπους που θα κάνεις τους παρόντες ή απόντες να αντιδρούν, αφού οι αντιδράσεις τους καταγράφονται από τον ειδικό παρουσιολόγο και τροφοδοτούν την ίδια την παρουσία σου. Την ίδια την ύπαρξή σου.]

...από την θεωρία στην θεώρηση...

Πώς, λοιπόν, γίνεται να αποτυπώσουμε τουλάχιστον, τις παρουσίες, με την όλη -εκδηλωμένη ή μη - ατομικότητά τους; Πώς γίνεται να βρούμε ένα παρουσιολόγιο που θα καταγράφει ακόμα και συναισθηματικές παρουσίες ή απουσίες και που εμείς μετά θα διαχειριζόμασταν με περίσσεια σεβασμιότητα προς τα στοιχεία του; Πώς θα φτιάξουμε μια δομή που θα επιτρέπεται η συμμετοχή και σε αυτούς που δεν θέλουν να συμμετέχουν; [*]

*[ με την Αριστερή Ηθική του "αγωνίζομαι και για τον απεργοσπάστη",
ή με την Χριστιανική Ηθική του "γυρίζω και το άλλο μάγουλο", αλλά εκεί κρύβονται παραμύθια για παράδεισους, ψυχές και θεόσταλτες ηθικές και μπλέκουμε χειρότερα].

To project χτίζεται ψηφίδα την ψηφίδα...

Έργο = Αποτίμηση

Προχθές, χρησιμοποίησα με θέρμη ένα απλουστευτικό μοντέλο λειτουργίας, με σαφή στόχο να κατανοήσω πως μπορεί να δουλεύει μια πολύ χαλαρή δημιουργική κοινωνική δομή και πως μπορεί να προχωράει ξεκολλώντας από δύσκολες αμεσοδιοικητικές διαδικασίες. Το συγκεκριμένο φορμαλιστικό παράδοξο του «όσοι συνεχίζουν αποφασίζουν» μπορεί να μας δίνει γρήγορες λειτουργικές εξηγήσεις για αυτού του είδους τις ομάδες αλλά μπαίνει σε δύσβατα μονοπάτια όταν γίνεται μοντέλο λειτουργίας σε ένα βάθος χρόνου αφού δημιουργεί σεκταριστικές τάσεις (σεκταρισμός, βλ. ορισμό στο blog, ELLI) και επικίνδυνους απομονωτισμούς.
Το σημαντικότερο μειονέκτημα της χρήσης του, όμως, κρύβεται ακριβώς στο σημαντικό εκείνο σημείο που φαίνεται να μας διευκολύνει. Με την ευκολία της μετρίσιμης παρουσίας ή απουσίας φτάνουμε να συμφωνούμε στο τι θα κάνουμε και ψάχνουμε απλά το πώς. Ξεπεράσαμε εύκολα –σε θεωρητική βάση εννοώ- το «γιατί» και φτάσαμε στο «πώς».
Αντιλαμβάνομαι, συντρόφισσες και σύντροφοι, πως το σημαντικότερο ζήτημα που αιωρείται στον αέρα δεν είναι το «τι» και το «πώς» θα φτιάξουμε αλλά «γιατί» θα το φτιάξουμε. Καταλαβαίνω πως αυτό που λείπει είναι το κίνητρο, το πέρασμα στη δράση, η εξήγηση της πράξης, αυτό που κανείς περιφραστικά θα το ‘λεγε κάπως έτσι: «ΟΚ! Βρεθήκαμε και συζητήσαμε. Γιατί αυτό πρέπει να πάει παρακάτω; Οι 4ΣΣ4ΦΣ είναι από μόνες τους μια δράση. Γιατί πρέπει να πάρουν σχήμα, μορφή, ή παρουσία και μάλιστα κάτω από μια θεσμική ομπρέλα (Πολιτιστική – Έκθεση – Πανεπιστήμιο – καθηγητές - σπιτονοικοκύρηδες – γονείς -κ.ό.κ.);».
Πράγματι αυτό είναι το σημαντικότερο σημείο της διεργασίας, αν θες να κινητοποιήσεις τα 20-25 μυαλά που βρέθηκαν στις συζητήσεις να παράγουν αποτέλεσμα. Όμως η απάντηση σε αυτό το «γιατί», και στα δεκάδες άλλα «γιατί» που ακούστηκαν από όλους μας στις συναντήσεις αυτές, δεν είναι μία και δεν είναι προφανής, αλλά εξαρτάται από δεκάδες, εκατοντάδες, θα τολμούσα να πω χιλιάδες και εκατομμύρια -για τον καθένα ξεχωριστά- συνειδητές, υποσυνείδητες ή ασυνείδητες, ατομικές ή συλλογικές, εικόνες, καταστάσεις ή κινήσεις. Αυτό το «γιατί» και όλα όσα άλλα «γιατί» ακούστηκαν ή δεν ακούστηκαν, κρύβουν και θίγουν ακριβώς την ουσία των σύγχρονων φιλοσοφικών ερωτημάτων. Η αναζήτηση του ατομικού ρόλου και χώρου μέσα σε δομές που μεταβάλλονται, παραμένει στην εποχή μας, στο επίκεντρο της κυρίαρχης διανόησης. Όλα μας τα «γιατί» είναι κομμάτι της ευρύτερης προσπάθειας για κατανόηση των πραγμάτων μέσα και έξω, πριν και μετά. Είναι τα «γιατί» αυτά, τα συμπτώματα της προπατορικής ασθένειας του ανθρωπίνου γένους.
Αυτό ακριβώς –ευτυχώς και δυστυχώς- είναι το μόνιμο πρόβλημα των θεωρητικών συζητήσεων. Μικραίνουν και μεγαλώνουν τους ορισμούς ανάλογα με την περίπτωση. Το κάθε μικρό ή μεγάλο «γιατί» που μπορεί να προέλθει από οποιονδήποτε και οποτεδήποτε (π.χ. η παρουσία κάποιου σε μία από τις 4 συζητήσεις, μπορεί να έχει ισομερή παρέμβαση και να μεταβάλει εξίσου την κουβέντα), μπορεί να αναχθεί σε κεντρικό σημείο μιας ευρύτερης θεωρητικής διαδρομής, και να αποτελέσει ανάχωμα (έστω και χρονικό) για περαιτέρω βήματα, ενώ τελικά είναι κομμάτι ενός μεγαλύτερου ή πρακτικότερου «γιατί» [ιδεολογικού ή αισθησιακού (σ.σ. αισθήσεις)] που το ’χουμε όλοι ή κάποιοι και που τελικά δεν είναι άλλο από εκείνο το μεγάλο «γιατί» που ψάχνουν όλοι ο καθένας με τον τρόπο του, αλλά κανείς δεν το έχει.
Παρόλο, λοιπόν, που πιστεύω ακράδαντα πως αυτή, η αναζήτηση του «γιατί», κρύβει ακριβώς την ουσία της ίδιας της δράσης, της ίδιας της προσπάθειας για συνομιλία, συνεύρεση και παρουσία, και ακόμα περισσότερο για δράση ή αντίδραση (που λέει και ο Αντρέας. Σε ποιόν και σε τι; Θα ρωτούσα εγώ για να ιντριγκάρω), νομίζω πως πρέπει να συνεχίσω καβάλα στο φορμαλιστικό παράδοξο μου και να δεχθώ πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν -αποσιωπώντας από κοινού την άγνοιά τους- βρει κοινό «γιατί» και ψάχνουν πλέον το «πώς».
Τα δείγματα για ένα τέτοιο προχώρημα υπάρχουν. Η διάσημη πλέον φράση της Δάφνης (ξεκινάω με την παραδοχή ότι όλοι θέλουμε να βγει το έντυπο!!), η καταγγελτική συγκατάβαση του Αντρέα (Ας μιλήσουμε για τα δικά μας σφάλματα,τις αντιδράσεις του καθενός.ας μιλήσουμε για τη βάση των πραγμάτων.Αυτά για την ώρα, θα στείλω και εγώ κάποια πιο μονταρισμένα κέιμενα), η ερώτηση της Χρυσάνθης (Πως είναι δυνατόν 20 μυαλά που μοιράζονται τέτοιες σκέψεις , να έχουν εξαρχής ως δεδομένο το "να παραμείνουμε στην θεωρία..." ?)και όλα αυτά με την πεσιμιστική ειρωνική συναίνεση της πιο αντιδραστικής ποιητικής φωνής της μεταπολεμικής Δυτικής Ευρώπης:
Νομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω
Δυο - δυο , τρεις - τρεις , να παίξετε , να ερωτευθείτε
Και να ξεσκάσετε , αδερφέ , μετά από τόση κούραση.

Ουφ! Πέσ’ το επιτέλους. Μας έσκασες!!!
Ναι! Έχουμε την δύναμη να περάσουμε στο «Πώς», όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι αφήσαμε τα βασικότερα, αναπάντητα πίσω, και πως μέσα σε αυτά τα αναπάντητα είναι και ερωτήματα κάποιων που επέλεξαν –λάθος ή όχι, δεν παίζει ρόλο- να είναι απόντες. Τι σημαίνει αυτό; Πως αφού αποφασίσαμε να παίξ(ω)ουμε σε ένα παράδοξο, σε ένα project, ορίζοντας κανόνες «4ΣΣ4ΦΣ», τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι όλες οι παρουσίες, ακόμα και αυτές που δεν πιστεύουν πως μπορεί αυτή η δράση να προσθέσει έστω και ένα μικρό λιθαράκι στο δικό τους «γιατί», πρέπει απολύτως να καταγραφούν.
Σε μια τρίωρη συζήτηση δεν μπορούν να μιλήσουν όλοι ή το ίδιο. Όμως ακόμα και η παρουσία, η όποια παρουσία, μικρή ή μεγάλη, έχει την δική της ύπαρξη και αξίζει –δικαιούται - να καταγραφεί. Κάποιος που μαγειρεύει δεν συνεισφέρει λιγότερο από κάποιον που μιλάει ή τραβάει φωτογραφίες. Η αίσθηση του τι συνέβη στα 4ΣΣ4ΦΣ είναι γενικότερη και περικλείει μια ολόκληρη κοινωνική σχέση. Κάποιος μάλιστα θα μπορούσε να πει πως η σχέση αυτή πάει πέρα και από τις αισθήσεις αφού κάποιοι (?) έλαμψαν δια τις απουσίας τους, ή κάποιοι άλλοι (including me) ανακατεύτηκαν περισσότερο απ ’ότι έπρεπε (let’s say!!). Όπως είπαμε και προχθές ακόμα και η απουσία κουβαλάει μηνύματα, αλλά ας το αφήσουμε αυτό για άλλη μια φορά.
Σαφώς κανείς δεν διεκδικεί να μιλάει για τον άλλον, αλλά εδώ, (στο δικό μας παραμύθι) αποφασίσαμε (εμείς που προχωράμε), ότι, απουσία του άλλου, κάποιος πρέπει να μιλήσει και για αυτόν. Ο Αντιπρόσωπος ακόμα και αν Διαφωνεί με τις απόψεις του Απόντος πρέπει να προσπαθήσει να τις παρουσιάσει με τον πιο «καλό» τρόπο. Με γνώση της υποκειμενικότητας, αλλά πάντως με εκείνη την θεωρητική παλιά (και πάντα νέα) ιδέα περί Αριστερής Ηθικής (παλεύω και για τα δικαιώματα του απεργοσπάστη).
Αυτή, η επιπλέον, παραδοχή λειτουργεί με έναν ευχάριστο τρόπο. Μας προχωράει οργανωτικά. Μας μοιράζει ένα ρόλο, που με καθαρή αντίληψη για τους κινδύνους και τις μαύρες θεωρητικές τρύπες του μοντέλου μας, αυτοβούλως τον αποδεχόμαστε. Αυτό θα πει πως πρέπει να βρούμε τρόπους παρουσίασης αυτών που έγιναν (Μα! Τι έγινε επιτέλους εκεί;;) στις 4ΣΣ4ΦΣ. Να βρούμε πραγματικά τι θα μπορούσε να εκφράζει τους άλλους, την ατμόσφαιρα, τις μυρωδιές, τις ιδέες, τις απόψεις, τα «γιατί».
Πόσο δύσκολο είναι να εκφραστεί όλο αυτό με την θεωρεία; Τα χρώματα, οι απόψεις, οι αποχρώσεις, τα βλέμματα, πόσες δεκάδες παράλληλες σκέψεις διαφόρων επιπέδων; Είναι πολύ δύσκολο. Πώς θα γίνουμε πράξη, συντρόφισσες και σύντροφοι; Σας ρωτώ. Πώς θα γίνουμε πράξη;

(next) content distribution places in the neighbourhood

(1)
(2)

4_συζητήσεις σε 4_σπίτια:
ΤΟΠΟΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ – ΤΟΠΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ – ΤΟΠΟΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗΣ:
1. ΤΑ 4 ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΣΠΙΤΙΑ
2. ΤΟ BLOG
-------
3. ΤΟ ΕΝΤΥΠΟ
4. (…)

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΑΣΗ ΤΩΝ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ, ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ, ΣΤΟ BLOG.
ME THN ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΥΤΗ, ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ, ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ, ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ, ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΝΟΥΜΕ, ΣΥΝΔΕΟΥΜΕ.

ΤΟ BLOG ΩΣ ΤΟΠΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΕΙΝΑΙ
ΔΗΜΟΣΙΟ ΒΗΜΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ
ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΡΧΕΙΟ
ΠΟΛΛΑΠΛΟΤΗΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΣΤΙΑΣΗ
ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ

29 Σεπτεμβρίου

Αποτίμηση (μέχρι τώρα): καταιγισμός γενικών αποτιμήσεων που προηγούνται του έργου, ελάχιστες έως μηδενικές προσπάθειες διατύπωσης συγκεκριμένων προτάσεων, δράσεων, κατασκευών, ουτοπιών, κειμένων πάνω στα θέματα των συναντήσεων.